“Shell keert terug naar olie om investeerders te winnen,” concludeerde Reuters (2024a) na de kapitaalmarktdag van Shell in 2023. CEO Wael Sawan kondigde aan dat Shell de olieproductie stabiel wil houden tot 2030, in plaats van deze te verminderen, ondanks jarenlange gesprekken met duurzame beleggers om te verduurzamen.
Sommige nietgouvernementele organisaties (ngo’s) noemen dit een “klimaatomslag” en beweren dat engagement van duurzame beleggers niet werkt en dat ze moeten desinvesteren. Dit is onzin. Als investeerders geen invloed hebben, waarom verandert Shell dan zijn strategie om “investeerders te winnen”? Het antwoord is simpel: een grote groep beleggers wil dat Shell terughoudender is met investeringen in hernieuwbare energie. Voor deze beleggers is engagement dus succesvol geweest.
De vraag of engagement werkt, is niet zo interessant; het antwoord hangt af van je perspectief. In 2023 promoveerde ik aan de Universiteit Maastricht met onderzoek naar betrokken aandeelhouderschap door beleggers op duurzaamheidsonderwerpen. Daarna ging ik aan de slag in het engagement team van PGGM.
In dit artikel deel ik mijn visie op de zin en onzin van betrokken aandeelhouderschap, vanuit een academisch en praktisch perspectief. Ik bespreek betrokken aandeelhouderschap aan de hand van drie onderwerpen. Ten eerste, de samenwerking tussen beleggers op het gebied van engagement. Ten tweede, het indienen van aandeelhoudersvoorstellen waarop gestemd wordt tijdens jaarvergaderingen. En ten derde, de relatie tussen stemgedrag op aandeelhoudersvoorstellen en engagement. Ik eindig met een conclusie en een aantal aanbevelingen om het succes van betrokken aandeelhouderschap te vergroten.
in VBA Journaal door Dr. Colin Tissen