De “Credit premium puzzle” is het fenomeen dat, bij beleggen in bedrijfsobligaties, het kredietrisico slechts een kleine component uitmaakt van de totale kredietopslag. Kredietrisico is het risico dat een kredietnemer zijn verplichtingen niet nakomt.
Econoom Coen Teulings stelde onlangs in het publieke debat dat Nederlandse pensioenfondsen veel meer dan nu zouden moeten beleggen in aandelen voor ongeboren generaties.1 Hij stelt dat “ons een pot goud wacht” als zijn voorstel praktijk wordt, omdat er dan meer kan worden geprofiteerd van de risicopremie op aandelen.
Yuval Noah Harari heeft met zijn twee eerdere, goed verkochte, boeken, “Sapiens” (het verleden) en “Homo Deus” (de toekomst) getoond grote interesse te hebben in mens en maatschappij. Deze interesse komt terug, maar het aandachtsgebied in zijn derde boek “21 Lessons for the 21st Century” richt zich meer op het heden. Van dit boek bestaat een Nederlandse vertaling van de hand van Inge Peters.
With earnings and bond yields now converging and starting to move in the same direction once more, many investors are beginning to wonder what the relationship between the two major asset classes will look like going forward. A prolonged reversal of the stock-bond price correlation from negative to positive would have critical implications for multi-asset class portfolio risk management.
Met het tekenen van het internationale klimaatakkoord van Parijs in december 2015 heeft de overgang naar een CO2 -neutrale economie aan momentum gewonnen. In het akkoord hebben bijna 200 landen afgesproken de opwarming van de aarde te beperken tot ruim onder de 2 graden Celsius.
In recent years the question of benchmark selection is receiving more and more attention from various groups of stakeholders. Almost 10 years ago regulators within and beyond European Union started to conduct investigations on manipulations with LIBOR and other benchmarks. Jurisdictions from around the world have concluded that benchmarks directly affect the value of the financial instruments and other contracts which are referenced to them.
Mensen zijn van nature geneigd om zichzelf met anderen te vergelijken: Heeft de buurman een grotere auto? Verdient die collega meer dan ik? Welke bakker bakt de beste oliebollen? Je kan bijna geen product meer bedenken waar geen vergelijkingssite voor bestaat. Ook in de financiële wereld is het heel gebruikelijk om rendementen te vergelijken. Er is zelfs een hele industrie rondom ontwikkeld van benchmark providers.
Institutionele beleggers zijn veelal lange termijn beleggers met een lange termijn beleggingsbeleid. De bijbehorende Strategische Asset Allocatie (SAA) reflecteert de balans tussen de risicohouding en het vereist rendement voor het behalen van de lange termijn doelen (ambitie).
Veel beleggers hanteren een benchmark, die door een externe partij is opgesteld. Dat is logisch, want er is veel expertise en data nodig om een benchmark te onderhouden. Een nadeel is dat een benchmark ook een ‘black box’ kan zijn. Als je niet oppast, krijg je allerlei bedrijven of landen in je beleggingsportefeuille, zonder dat je daar zelf een expliciete keuze voor hebt gemaakt.
Al vanaf aanvang van onze dienstverlening als vermogensbeheerder, gebruiken we zogeheten benchmarks als onderdeel van onze rapportages. Een hieraan gekoppelde performance attributie maakt daar uiteraard deel van uit. In eerste instantie deden we dit om onze klanten een goed inzicht te geven in de kwaliteit van het vermogensbeheer en de oorzaken van het rendement.
Kun je van het meten van performance je specialisatie maken? Hans Braker vindt van wel en het lukt hem al vijftien jaar lang daarmee zijn schoorsteen rokende te houden. In verschillende publicaties zet hij uiteen wat de knelpunten zijn die bij het meten van performance naar voren komen.
Na ruim 11 jaar ga ik met ingang van dit nummer de redactie van het VBA Journaal verlaten. Ik heb het met veel plezier gedaan, alleen de worstelingen met de deadlines maakten mij erg onrustig. Irma hield mij al die jaren standvastig aan mijn goede voornemens, zij het dat daar soms milde – en een enkele keer wat strenge – druk voor nodig was. Waarvoor dank.
Een pensioenfonds maakt een reeks van strategische keuzes bij het inrichten van de beleggingsportefeuille. Zo kiest het de beleggingscategorieën waarin wordt belegd met daarbij vaak ook een geografische en/of een sectorverdeling en mogelijk concentratielimieten.