We zitten midden in de grootste pensioenhervorming ooit. Maar terwijl de sector vooral spreekt over deelnemercommunicatie, DNB-invaarbeschikkingen en de vraag of administraties de overgang beheerst aankunnen, blijft één risico opvallend onderbelicht: de sluipende trend van versimpeling in beleggingsportefeuilles, een soort beleggingsdieet dat ongemerkt steeds meer voedingsstoffen schrapt. Toch is dat juist niet het goede antwoord op een omgeving met hoge inflatie. Juist daar bieden private markten een waardevolle rol om portefeuilles robuuster en pensioen koopkrachtig te laten zijn.
Bij de grootste bedrijfstakfondsen, blijft de illiquide kern overeind. Bij de rest zie je wél de neiging, in meer of mindere mate, om complexere of illiquide bouwstenen te schrappen – mede door een toezichthouder die begrijpelijkheid en beheersbaarheid zwaar laat wegen. Alles wat moeilijk uitlegbaar, minder frequent te waarderen of governance-intensief is komt onder druk te staan.
Wie naar het buitenland kijkt, ziet waarom het versimpelingsscenario een serieuze waarschuwing verdient. Veel DC-stelsels beleggen vanaf het begin zeer eenvoudig: liquide markten, een vleugje vastgoed, en weinig daarbuiten. Litigation risk, dagelijkse waardering en fee caps blokkeren er de opbouw van illiquide lagen. Dat oogt overzichtelijk en is goed uitlegbaar, maar biedt niet altijd de robuustheid die een lange beleggingshorizon vraagt. Het is een eindbeeld dat ook in Nederland kan ontstaan als de druk richting standaardisering te groot wordt.
in VBA Journaal door Thomas van Galen